Afgelopen weekend kwam Stichting Eyes on Ukraine terug van een 14 dagen missie uit het verscheurde Oekraine. Uitgeput van de lange reis en vervuld van een mix van emoties die woorden niet kunnen beschrijven. In de afgelopen dagen, zijn verhalen verteld en herinneringen gedeeld. Elk woord brengt ons terug naar de gezichten getekend door pijn en veerkracht.

Het bezoek aan de frontlinie was heftig. Niet de kille soldaten die men zou verwachten, maar ware helden, vastberaden in hun geloof in de waardigheid van het leven te midden van de chaos. De warmte van hun glimlach, ondanks de kou van de oorlog, was een vuur wat onze harten verwarmde.

In het ziekenhuis, waar gewonden met liefdevolle zorg werden verzorgd, raakten we diep ontroerd door de toewijding van de artsen en verpleegkundigen, die ondanks de beperkte middelen streden om levens te redden en hoop te brengen.

Maar het bezoek aan de begraafplaats was het meest hartverscheurend. Rij na rij van graven, elk een stille getuige van de zware tol die het conflict eist. Terwijl we stilstonden bij de open graven die wachtten op de volgende gesneuvelden, voelden we een mengeling van rouw en vastberadenheid. We zullen niet rusten, niet zouden stoppen, tot dit onrecht ten einde komt.

Met gebroken harten en vastberaden geesten, beloven we door te gaan, gedreven door de herinneringen aan degenen die we hebben ontmoet, degenen die vochten en stierven voor een vreedzame toekomst. Voor hen blijven we strijden, onvermoeibaar, tot er eindelijk vrede zal zijn.

Stijdt mee voor vrede!

.

.