Estland, Letland en Litouwen bereiden zich voor op oorlog. Kilometers aan prikkeldraad en antitankgrachten, duizenden antitankmijnen en drakentanden moeten de Russen tegenhouden Maar volstaat dit? En waarom zijn de Baltisch staten zo bezorgd?

Historische littekens vertellen een verhaal van diepgewortelde angst. Door eeuwenlange Russische onderdrukking en wreedheid, delen Estland, Letland en Litouwen een verhaal dat doordrenkt is van pijn, een verhaal dat hun hedendaagse strijd om vrijheid en veiligheid onderstreept. Het zgn. “oude Europa”, waartoe ook Nederland behoort, doet nogal eens meesmuilend over hun bezorgdheid. Zij zetten de Balten weg als houwdegens en overdreven zwartkijkers. Maar waarom zijn de Baltische staten zo?

Sinds de donkere dagen van de Russische overheersing, hebben de Balten gewaarschuwd voor de Russische agressie. Trauma’s van gedwongen russificatie en meedogenloze deportaties, roepen om een krachtige reactie.

Terwijl “oud Europa” hun bezorgdheid soms wegwuift als overdreven, getuigen de kerven van het verleden een geschiedenis van een voortdurende strijd tegen tirannie.

Te midden van een dreigend Russisch schaduwspel en opkomende gevaren, staan de Balten als wachters aan de poorten van de Europese veiligheid. Hun waarschuwingen mogen niet worden genegeerd, want hun verhaal is een herinnering aan de kostbare vrijheid die moet worden verdedigd.

In de ogen van de Baltische landen is de noodzaak van een eensgezinde Europese reactie op Russische agressie niet slechts een kwestie van politiek, maar van overleving. Hun verhaal, dient als wake up call voor Europa om zijn waarden te beschermen.

Laten we het hier stoppen!

.

.