Hoofdrolspeler Stanislav Petrov, de man die de wereld redde. Moskou, 26 september 1983. Het is herfst maar nog niet zo heel koud.

Stanislav Petrov staarde naar het flikkerende scherm in de commandoruimte van het nucleaire hoofdkwartier, waar de geur van metaal en angst hing. De herfstkou had zich nog niet naar binnen gewerkt, maar in Stanislavs borst woedde een ijzige strijd. Drie Amerikaanse raketten, meldde het systeem. Rode knoppen flikkerden als kwade ogen. De doctrine was duidelijk: druk. Maar Stanislav twijfelde. Drie raketten? Dat leek niet logisch. Als Amerika zou aanvallen, zouden het er veel meer zijn. Toch?

Hij keek naar de anderen in de kamer. Niemand zei iets. Iedereen wachtte op zijn bevel. Zijn hand zweefde boven de knop. Hij voelde de ogen van de Sovjet-Unie, de geschiedenis, de toekomst op zijn schouders drukken. Een minuut verstreek. Twee. Vijf. Geen explosies. Geen nucleaire paddenstoelen. Het systeem had gefaald.

“Vals alarm,” zei hij eindelijk. De spanning in de kamer brak als glas. Maar de opluchting was van korte duur. Een dag later werd Stanislav ontslagen. “Je had moeten drukken,” zeiden ze. “Het protocol is heilig.”

Jaren later zat Stanislav in zijn bescheiden appartement, met een glas wodka in zijn hand en de televisie aan. Niemand wist wie hij was. Niemand wist dat de wereld, dankzij hem, nog steeds bestond. Hij haalde zijn schouders op. “Protocol is misschien heilig, maar ik ben geen god.”

Dit was de USSR op zijn best. Hoe zou het nu zijn, zouden er ook weer van dit soort situaties gebeuren, we weten het niet. Poetin en zijn vriendjes spelen met onze angst. Wij kunnen kiezen ons te onderwerpen als slaafs volk, waarbij we misschien evengoed worden uitgemoord. Of Putin stoppen, zodat zijn gruwelijke regime valt. Helaas gaat dat niet zonder inspanning en gecalculeerde risico’s. Moeilijke afwegingen moreel en verstandelijk.

Voor ons is de keuze altijd duidelijk geweest. Vrijheid en Humaniteit zijn bijna alles waard

Steun via ons de Vrijheid