Het is 5 december 1994. Oekraïne tekent het Boedapest Memorandum, opgelucht om zich te ontdoen van de kernwapens die het land als erfstuk van de Sovjet-Unie had ontvangen. Met het verdrag in handen denkt Oekraïne verzekerd te zijn van bescherming door grootmachten als Rusland, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Het lijkt een gouden toekomst tegemoet te gaan: zonder kernwapens, en met beloftes van veiligheid.

Maar als we de geschiedenis herlezen, blijkt die opluchting slechts een misleidende schim. Het Memorandum van Boedapest—een prachtig gepolijste schijnbeweging op papier—blijkt net zo kwetsbaar als een papieren schild. Rusland, geleid door een pathologisch leugenaar als Poetin, verbrijzelt al snel de illusie van bescherming. Met tanks en raketten rolt het over de grenzen die het ooit had beloofd te eerbiedigen. Wie had kunnen verwachten dat een man die liegt alsof het ademen is, geen waarde zou hechten aan internationale verdragen?

En dan, als de wereld in chaos is gestort, komt daar Donald Trump. Mocht hij opnieuw verkozen worden, zegt hij openlijk dat hij de steun aan Oekraïne zal staken. Want voor hem is alles een transactie. Wie niet betaalt, krijgt niets. Veiligheidsgaranties? Die tellen niet, tenzij je zijn naam op een toren zet.

Oekraïne, nu beroofd van zijn nucleaire afschrikkingskracht, vraagt zich af wie er nog te vertrouwen is. De les is pijnlijk duidelijk: het Memorandum van Boedapest was niets meer dan een fata morgana van veiligheid. Het Oekrainse volk heeft zich van zijn goede kant laten zien en word nu groot verdriet en onrecht aangedaan.

Steun Oekraine!