Generaal Kim Jong Oen stond trillend achter zijn bureau. Zijn dikke vingers knepen nerveus in een kaart van Rusland, alsof hij hoopte dat Koersk gewoon zou verdwijnen. “Ze deserteren!” krijste hij. “Mijn trotse strijders vluchten als bange konijnen!”Kolonel Pak kuchte voorzichtig. “Grote Leider, misschien komt het omdat… euh… onze troepen worden gebruikt als… hoe zal ik het zeggen… mijnenvegers?”

Oen sloeg met zijn vuist op de tafel. “Pah! Dat is eerbaar werk!” riep hij, terwijl een ader in zijn voorhoofd dreigend pulseerde. “Onze bondgenoten waarderen onze opoffering!””Nou ja,” zei Pak weifelend, “de Russen waarderen vooral dat ze zelf niet hoeven te lopen waar de grond verdacht bol staat.”Oen trok wit weg. “En die gewonden? Ik hoorde dat ze ze opblazen?”

“Ja, om te voorkomen dat ze gevangen worden genomen,” antwoordde Pak. “Heel efficiënt, volgens de Russen.”De Grote Leider kneep zijn ogen tot spleetjes. “En waarom vechten ze dan niet meer?”

Pak krabde nerveus aan zijn nek. “Omdat ze bang zijn, Kameraad Oen. Bang om te sterven door de Russen, bang om te sterven door de vijand.”Oen staarde naar de kaart en zuchtte diep. “Wat een afgang,” mompelde hij. “Het is niet eens míjn oorlog!”

“Misschien kunnen we ze terugroepen?” stelde Pak voorzichtig voor.Oen knikte. “Ja… ja, dat is goed. We noemen het een strategische herpositionering!”

Die avond kondigde de Noord-Koreaanse staatszender met bombastische muziek aan dat de dappere troepen van de Glorieuze Republiek hun “succesvolle missie” in Rusland hadden voltooid. Ondertussen in Koersk keek een Russische generaal om zich heen en vroeg zich af waar zijn goedkope mijnenruimers waren gebleven.

Steun Vrijheid & Humaniteit!